Różnica między polaryzacją a separacją: życie jak magnes

Powyżej widzicie schematyczne przedstawienie magnesu sztabkowego oraz pola magnetycznego.

Chociaż można przeprowadzić wyraźną granicę między jego połowami, magnes stanowi całość, w której jeden biegun płynnie przechodzi w drugi.

Następuje nieustanny ruch energii między jedną połową a drugą.

Tu należy podkreślić, iż wymiana energii dokonuje się właśnie między połowami, a nie tylko biegunami (krańcami) magnesu.

Jeśli przepołowimy magnes, każda z połówek stanie się samodzielnym, dwubiegunowym magnesem.

Jakkolwiek człowiek jest istotą o wiele bardziej złożoną niż magnes, na jego przykładzie można znakomicie wytłumaczyć kwestię polaryzacji płci (to w gruncie rzeczy masło maślane, ponieważ zarówno słowo „płeć” jak i „polaryzacja” pochodzą od „pół”).

Przyjmijmy symbolicznie, że mężczyzna to czerwona połowa magnesu, a niebieska to żeńczyna.

Mamy przeto połączone ze sobą dwie połowy: nie przyspawane czy przyklejone, tworzące spójną całość, ciągłość. Energia przepływa tu harmonijnie, żywo i swobodnie. Tak to dawniej wyglądało u ludzi. Zwłaszcza w czasach, kiedy żyliśmy bezpośrednio w przyrodzie, ale i jeszcze długo potem, gdy zaczęliśmy tworzyć narzędzia, ubrania i domy, mężczyzna i kobieta stanowili nierozłączną jedność, przedziwne, doskonałe połączenie przeciwieństw.

Taki stan nazywa się polaryzacją.

Wraz z obniżaniem się świadomości ludzi polaryzacja stopniowo przechodziła w separację, czyli oddzielenie, rozerwanie połówek.

Pierwszym krokiem do takiego stanu jest koncentracja na biegunach (skrajnościach). Za głupotę należy uznać stwierdzenie, iż mężczyzna i kobieta są jak dwa bieguny. Jeśli wyobrazimy sobie, że jesteśmy biegunami, a resztą magnesu już nie, powstaje między nami dystans całej długości magnesu. Nie ma już połówek i nie ma też bezpośredniego połączenia między mężczyzną a żeńczyną. Przepływ energii jest wtedy niepełny, a właściwie fragmentaryczny, ograniczony do ekstremów. To sprowadzenie relacji męsko-żeńskich do samca i samicy, nawet nie (bo samiec i samica to przyroda): do poziomu relacji demonicznych, wyszarpywania z siebie energii.

Postrzeganie męskości i żeńskości jako biegunów spowodowało wytworzenie się stereotypów na temat płci. Te stereotypy nie łączą mężczyzny i żeńczyny, lecz oddzielają ich od siebie. To całkowite spłycenie relacji męsko-żeńskich bazujące na nie naturalnych, a sztucznych, wymyślonych różnicach między płciami. Bardzo dobrym przykładem jest przytaczane przeze mnie z uporem maniaka ścinanie włosów przez mężczyzn i nieścinanie ich przez kobiety. To nie jest naturalna różnica, bo włosy z natury u obu płci rosną długie. Ten przykład zresztą tym dobitniej obrazuje oddzielenie, że włosy są istotnie przekaźnikami służącymi m.in. do nawiązywania i utrzymywania silnej relacji między ludźmi.

Nieco inaczej ma się sprawa z tradycyjnym ubiorem, tj, spodniami i spódnicą; ponieważ stroje te wywodzą się z jeszcze z czasów, kiedy ludzie dobrze czuli swoją energię. Spódnica dopasowana została do energetyki żeńskiej, a spodnie do męskiej. Ale jeśli pominiemy aspekty energetyczne i zredukujemy ubiór do wytworu materialnego, to znowu mamy do czynienia z odseparowywaniem płci od siebie. Dlatego samo zakładanie spódnic nic nie da (w sprawie odrodzenia udanych relacji). Część zagorzałych feministek (zwolenniczek odseparowania płci) chętnie zakłada długie spódnice, podkreślając swoją kobiecość. I co? I nic, nie prowadzi to ich do prawdy. Dzieje ludzkości znają mnóstwo przypadków kobiet ubierających się tradycyjnie, które zniszczyły swoich mężczyzn. Dobro wypływa przede wszystkim ze Świadomości.

Stąd odejście od przyrody i rozwój tzw. cywilizacji bezpośrednio wiąże się z oddzieleniem płci od siebie – powoduje wytwarzanie sztucznych i destruktywnych różnic między płciami (rozdźwięku), a zanik różnic naturalnych, harmonijnych i konstruktywnych.

Tak zatem to wyglądało: ludzie odchodząc od duchowego pojmowania rzeczywistości coraz bardziej spłycali różnice między mężczyzną a żeńczyną, aż wreszcie zostały z nich same bieguny. Wtedy magnes pękł na pół. Każda z połówek stała się samodzielnym magnesem i różnią się teraz tylko kolorami, czysto powierzchownie. Czasem się przyciągają, czasem odpychają i takie to hocki-klocki.

Część przekazów reklamujących się jako tradycyjne i „słowiańskie” propaguje w rzeczywistości miękki, zawoalowany model separacji, oparty na subtelnych manipulacjach zamiast czystej miłości. Z pozoru może się to wydawać polaryzacją, albo przynajmniej jej zalążkiem, szczególnie dla człowieka mniej lub bardziej zdezorientowanego, co niestety stanowi dziś normę.

Teoretycznie mniejszy stopień separacji może zdawać się zmniejszeniem dystansu i tym samym drogą do polaryzacji. Moim zdaniem to tak nie działa, ponieważ praktyki separacyjne, jakie by nie były, oparte są na błędnych założeniach, złych fundamentach. To próba przemycenia lisich zasad do Epoki Wilka. Ja się w to nie bawię. Należy od razu tworzyć całość i jedność, żyć z miłością, nawet jeśli nie od razu udaje się idealnie. W lisich praktykach jest odwrotnie: wygląda to od początku spektakularnie, tyle że to tylko piękna wydmuszka.

Mężczyzna jest jan, żeńczyna jin – albo odwrotnie, jeśli spojrzeć na energetykę. Jan i jin to nie bieguny, to połowy przechodzące jedna w drugą. Na płaszczyźnie fizycznej mężczyzna jest czerwoną połówką, a na energetycznej niebieską. Tak z grubsza rzecz ujmując, bo w szczegółach wygląda to różnie, zwłaszcza że w rzeczywistości nie ma ścisłej granicy między płaszczyzną fizyczną i energetyczną (przechodzą one w siebie jak bieguny magnesu). Można by powiedzieć, że tam, gdzie mężczyzna jest jan, żeńczyna jest jin i odwrotnie; pod warunkiem, że nie myślimy wyłącznie kategoriami biegunów.

Bo życie to nie biegunowość, życie to polaryzacja.

Żdan Borod

Matriarchat, rasizm, wymowa „r” i naturalna męska sylwetka

Bliska mi żeńczyna zarzuca mi rasizm.

Bliska mi żeńczyna jest specyficzną (przy tym piękną i mądrą) istotą. Ale żeńczyny w ogóle inaczej patrzą na sprawy narodowe, zazwyczaj mniej zajmują się nimi. To naturalne. Gorzej, kiedy żeńczyna widzi coś złego w zajmowaniu się sprawami narodu przez mężczyznę. A to rzeczywiście naturalna działka mężczyzn.

Czasami przewrotnie sam nazywam siebie rasistą, ponieważ interesuje mnie zagadnienie ras ludzkich (na co dzisiaj wciąż patrzy się podejrzliwie). Podobnie nazywam siebie seksistą, bo ciekawią mnie sprawy związane z płcią (obiema płciami). Nie jestem jednak w tych dziedzinach szowinistą. Nie uważam żadnej z ras ludzkich czy płci za lepszą.

Potrzebujemy żeńskiego podejścia do ras. To oczywiście filozoficzne uogólnienie, gdyż także wśród żeńczyn znajdzie się wiele zaciekłych i umiarkowanych nacjonalistek. Żeńskie podejście („miłość ponad wszystko”) jest słuszne. Warto odróżnić je od podejścia, nazwijmy to, matriarchalnego. Jego przykład (a właściwie owoc) widzimy we współczesnej poprawności politycznej i uprawianej globalnie polityce multikulturalizmu. Podejście matriarchalne można zapisać w postaci sylogizmu: skoro miłość stoi ponad wszystkim, to również ponad rasami, a z tego wniosek, że rasy nie mają znaczenia.

Z grubsza rzecz biorąc, to prawda. Tak z grubsza to nic nie ma większego znaczenia, bo wszystko to gra (zabawa) miłości. Pytanie tylko, czy powinno się wylewać dziecko z kąpielą? To akurat mało żeńskie, żeńczyny mają dużo serca dla dzieci. Niemniej dziecko spraw narodowych ocalają głównie mężczyźni.

Żeńczyny, którym trudno to zrozumieć, niech zaufają, że męska natura też jest dobra i równie potrzebna jak żeńska.

Półtora roku temu zamieściłem tutaj długi tekst  pt. „Jak rozpoznać Aryjczyka? Przegląd antropologii fizycznej”. Być może przywrócę go (jeszcze go nie przejrzałem po przerwie). Przy okazji tematu ras znowu wychodzi kwestia powierzchownego i głębokiego spojrzenia (na człowieka i świat).

Powierzchowność dotyczy zarówno przypisywania rasom określonych przymiotów, jak i „rozpoznawania” ras po cechach zewnętrznych. Moim zdaniem każda z ras posiada właściwą sobie mentalność, co nie znaczy, że rasa sama w sobie jest „zła” lub „dobra”. Słowian nazywa się rasą światła. Świetnie, ale przecież patrząc na obecną kondycję duchową większości Słowian można by zapytać, gdzie się podziało to Światło. Widać je lepiej przy spojrzeniu globalnym, mniej przy społecznym. Rasa czarna z kolei ma naturę bardziej instynktowną. Statystycznie cielesność przeważa u niej nad intelektem, dlatego zyskała tak silną pozycję w świecie sportu. Jednak wywodzi się z niej także mnóstwo naukowców, choć może nie tych największych i najbardziej odkrywczych.

Swoją drogą, intelekt w dzisiejszym świecie przecenia się, a w zasadzie „ubóstwia”. To przejaw demonizmu. Gdzie intelekt staje się bogiem, tam mamy do czynienia z odwróceniem porządku. Intelekt to najwyższa sfera świadomości jaszczurów, poza niego nie wyjdą. Z tego powodu są zainteresowani wykorzystywaniem ciał duchowych ludzi. Z tego powodu także ludzie z żydowskimi genami zrobili największe kariery w jaszczurzej cywilizacji. Ludzie z przewagą żydowskiego genotypu cechują się (zazwyczaj!) dominacją intelektu nad innymi sferami osobowości. W pewnej mierze dotyczy to również rasy żółtej, która osiąga najlepsze wyniki w badaniach ilorazu inteligencji. Rasę żółtą nazywa się niekiedy rasą smoków, ponieważ zawiera w swej strukturze genetycznej – to brzmi śmiesznie – smocze geny. Smoki to jeden z rodzajów jaszczurów. Naturalnie, Żydzi i rasa żółta to dwie zupełnie różne linie i intelekt działa u nich w różny sposób.

U Słowian intelekt zajmuje miejsce po środku, między Duchem a instynktami. Tak przynajmniej było w naturze. Przerost intelektu to ego.

Przy okazji warto zaznaczyć, że rasa czerwona stanowi faktycznie zupełnie odrębny naród, niespokrewniony z rasą żółtą. Niektóre plemiona amerykańskie przemieszały się z nią (podobnie jak europejskie), ale nie wszystkie.

Wracam do powierzchowności – tym razem pod kątem dopatrywania się u ludzi cech danej rasy. Co jakiś czas przypomina mi się pogląd, według którego Żydzi nie wymawiają „r”. To dosyć udany przykład, zwłaszcza że posiada kiepskie podłoże w rzeczywistości. Tak, na pewno znajdziemy wiele osób żydowskiego pochodzenia, które wymawiają „r” niewyraźnie. A jeszcze więcej takich, które artykułują je bez żadnego problemu. I to nie jakichś tam „kryptożydów”, ale zupełnie oficjalnych i udokumentowanych.

W tej wymowie „r”, jak w wielu stereotypach, tkwi ziarno prawdy. „R” to wibracja, najsilniej wibrująca, wirująca głoska, to „Ra” języka. Język bez „r” zostaje pozbawiony poważnej części swojej wibracji. W angielskim, francuskim i niemieckim wymowa „r” jest zniekształcona. Angielski to język obojnaczy (nie ma w nim rodzajników) i zubożony (są tylko dwa przypadki itd.), stąd stał się podstawowym lingwistycznym narzędziem globalizacji i wynarodowienia, to język kolonialistów. Francja przez wieki przedstawiała sobą ognisko europejskiego zepsucia. Germanizacji używano do dławienia Słowiańszczyzny.

Niewyraźna artykulacja „r” może mieć różne podłoże. Jak zawsze prawdziwa przyczyna spoczywa w umyśle. Nie musi to wynikać z uwarunkowań genetycznych. Takie kryteria są zwodnicze, pozostawiają zbyt obszerny margines błędu.

Ktoś kiedyś nazwał Puszkina Murzynem, bo miał czarnoskórego pradziadka od strony matki (być może, zostały mu po nim mocno kędzierzawe włosy). Od pewnego (rozsądnego, wydawałoby się) młodziana, słyszałem, że grupa krwi B to grupa „indiańska”, a zero „afrykańska”. Słowiańska to natomiast wyłącznie A. Ehe.

Jak coś, to ja mam grupę A, tak że git, a „r” wymawiam jak brzytwa. Można się dowartościować.

Takiej jakości informacje sieją więcej zamętu, niż przynoszą pożytku. Zwłaszcza, że cała okultystyczna machina, która stworzyła religie i wynaturzoną cywilizację, to dzieło Ariów. Najczystszych genetycznie Ariów. Przecież jaszczury nigdy nie opanowałyby Ziemi bez naszej pomocy. Wystarczyło kilku, którzy dogadali się z jaszczurami.

Dla jednych to będzie następny dowód na to, że biała rasa jest najmądrzejsza. Dla matriarchistów będzie to z kolei wspaniała pożywka przeciw białym ludziom, ale pamiętamy już, że nie ma co wylewać dziecka z kąpielą, jak to robią miłośnicy matriarchatu (oni tak bardzo kochają dzieci, że miłość do dzieci stała się dla nich ważniejsza od samych dzieci).

Są ludzie u których trudno określić jednoznacznie przynależność do rasy. Są też tacy, przy których nie ma z tym kłopotu, dlatego zachowujemy to nasze kochane rasowe dziecko w balii słowiańskiego światopoglądu.

Na koniec zagadka: jak wygląda naturalna, prawidłowa męska sylwetka? Czy jest bliższa mężczyźnie po treningu na masę, na rzeźbę, czy takiemu bez specjalnie rozwiniętej muskulatury?

Bliskiej mi żeńczynie chyba nie spodoba się ten tekst. Dziękuję, jeśli ktoś dotrwał do jego końca. Pozdrawiam ciepło.

Żdan Borod

Stereotypy seksualne a boska natura płci

Według definicji słownikowej stereotyp to „funkcjonujący w świadomości społecznej skrótowy, uproszczony i zabarwiony wartościująco obraz rzeczywistości, często oparty na niepełnej lub fałszywej wiedzy, utrwalony jednak przez tradycję i z trudem ulegający zmianom”. Modernistyczne i ponowoczesne narzędzia inżynierii społecznej, takie jak feminizm, postgenderyzm czy gender mainstreaming, przyklejają etykietkę „stereotypu” wszystkiemu, co wiąże się z tradycyjną, społeczną rolą płci, odwracając jednocześnie uwagę od faktu, że wynika ona najczęściej z naturalnych (biologicznych, psychologicznych, energetycznych) uwarunkowań. „Najczęściej”, bo w ostatnich stuleciach pewna część aspektów funkcjonowania płci rzeczywiście została sprowadzona do sztywnego i niekoniecznie korzystnego schematu.  Ale i nurty związane z „równouprawnieniem” tworzą na swoje potrzeby nowe stereotypy. Opozycyjne do nich prądy odrodzenia dawnych, słowiańskich czy wedyjskich relacji męsko-żeńskich w pewnej mierze również posługują się stereotypami.

Stereotypy pojawiają się tam, gdzie świadomość ludzi ulega silnemu zawężeniu, gdzie przestają korzystać z intuicji, z pełnego dostępu do wiedzy. Dlatego stereotypy seksualne najmocniej przybrały na sile od czasu rozprzestrzenienia się na naszym obszarze religii, która, pisząc najogólniej, była głównym nośnikiem „zniewolenia” umysłów. Te stereotypy seksualne służyły podtrzymaniu pewnego porządku – zdegenerowanego, ale jednak porządku. Rozniecony w świecie zachodnim dwudziestowieczny bunt przeciwko dawnym rolom płci był buntem czysto intelektualnym (wypływającym z ego) i nie miał związku z przebudzeniem duchowym.

Ponieważ pojęcie stereotypu dotyczy świadomości społecznej, instancje wpływające na świadomość mas próbują postawić znak równości między społeczeństwem i stereotypem, tzn. utwierdzić nas w przekonaniu, jakoby społeczeństwo z zasady stanowiło źródło stereotypów. Skoro zaś stereotyp uznajemy za coś przestarzałego i szkodliwego, to i za takie uznamy społeczeństwo samo w sobie. Na skutek rewolucji obyczajowych społeczeństwo zaczęło się więc zmieniać w „masę indywidualności”.

W tej masie funkcjonują przekonania będące mieszaniną starych (postfeudalnych) i nowych (postmodernistycznych) poglądów na temat płci. O ile dawne stereotypy seksualne sprzyjały podtrzymaniu (niedoskonałego już wprawdzie) współdziałania między płciami, to wspomniana mieszanina podtrzymuje, z tego  co widzę, głównie stan walki płci (to podstawowy czynnik rozbicia społeczeństwa).

Jednym ze „starych” poglądów na temat płci jest „teza”, jakoby mężczyzna i żeńczyna byli dokładnymi, symetrycznymi przeciwieństwami. Wcześniej działało to mniej więcej w ten sposób: kobieta jest czysta i piękna, więc mężczyzna z natury jest brudny i brzydki (co najwyżej „ładniejszy od diabła”). Z kolei kobietę uważało się raczej za stworzenie głupie, co spowodowało odcinanie się od żeńskiej mądrości.

Dzisiaj z jednej strony neguje się różnice między mężczyzną a kobietą, z drugiej – wykorzystuje przekonanie o przeciwieństwach płci do utwierdzania relacji matriarchalnych. Próbuje się przedstawić kobietę jako istotę subtelną, nieoczywistą, delikatną i złożoną, mężczyznę – jako przewidywalnego, nieskomplikowanego i niezbyt świadomego prostaka. Kobiecie przypisuje się wrażliwość, empatię i humanitarność, mężczyźnie – obojętność, egoizm i brutalność. Wobec tego za jedynie słuszny należy uznać żeński punkt widzenia – ma on stanowić ratunek dla świata i ludzkości. Mężczyźni natomiast powinni podporządkować się kobietom i uczyć się od nich wyższych, szlachetnych cech – krótko mówiąc: „uczłowieczać się” w tym matriarchalnym systemie. Wzór dla nich może stanowić społeczność gejowska, która osiągnęła niejako wyższy stopień ewolucji („gej najlepszym przyjacielem kobiety”).

Środowiska sprzeciwiające się matriarchalnemu reżimowi i działające na rzecz przywracania naturalnego ładu społecznego nierzadko przerysowują różnice między mężczyzną a kobietą (jako wyraz opozycji wobec polityki zrównywania płci). Skutkuje to powrotem bardziej do relacji wczesnomatriarchalnych (związanych z rozpowszechnieniem się judeochrześcijaństwa) niż tych pierwotnych, właściwych człowiekowi.

Dla zaistnienia ostatnich istotna jest świadomość, że mężczyzna łączy naturę męską i żeńską. Wydawałoby się, że to krok ku demoniczności (neutralności), jakaś biseksualność czy unisex. Chodzi o coś innego. Można to wytłumaczyć w ten sposób, że mężczyzna „ogarnia całość”. Tak rzeczywiście musi być, jeśli ma on prowadzić żeńczynę i całą rodzinę. Najlepiej tłumaczy się to na przykładzie chromosomów płciowych. Żeńskie chromosomy płciowe to XX, męskie – XY. O płci dziecka decydują męskie chromosomy płciowe. Jeśli mężczyzna przekaże chromosom X – rodzi się dziewczynka, jeśli Y – urodzi się chłopiec. Dzięki temu możemy uzmysłowić sobie, iż mężczyzna zawiera w sobie naturę męską i żeńską, tyle że przejawia tę pierwszą. Żeńczyny nie posiadają chromosomów Y (znają wyłącznie żeńską naturę).

„Matryca” życia to element żeński. Wszystkie embriony są na początku „dziewczynkami”. W przyrodzie i w całym kosmosie pierwiastek żeński występuje w nieporównanie większej ilości niż męski (nawet wspomniany chromosom X jest znacznie większy od Y), ponieważ żeńska energia rodzi życie. Im więcej pierwiastka żeńskiego, tym więcej życia. U dawnych Słowian i innych ludów żyjących w zgodzie z naturą normalnym i powszechnym było wielożeństwo. Były to w istocie społeczeństwa żeńskie, tyle że organizowane przez mężczyzn. Na tym polega rola pierwiastka męskiego w przyrodzie i kosmosie: to funkcja porządkująca. Nie jest on potrzebny w dużej ilości, za to przeważa jakościowo (w pewnym sensie) przez swą siłę porządkującą, umiejętność nadawania struktury, bez której życie również nie mogłoby zaistnieć, gdyż nie przybrałoby żadnej formy. Żeńska energia to moc twórcza, to ocean informacji, natomiast męska energia to czynnik tworzący, odpowiednio konfigurujący informację.

Z podstawowej niewiedzy na temat natury męskiej i żeńskiej wywodzą się pozostałe stereotypy. Właściwie, wynikają one przede wszystkim z tego, że płcie są z siebie nawzajem niezadowolone, gdyż nie umieją współdziałać. A nie umieją, bo od małego indukuje się im rywalizację i walkę, zamiast uczyć pielęgnować miłość.

Kilka z takich stereotypów (najpierw na temat mężczyzn):

Mężczyźni są niedomyślni. Chodzi tu zwłaszcza o niedomyślność względem płci przeciwnej – w kwestii tego, czego pragnie kobieta, czego jej potrzeba, co chce mężczyźnie przekazać itd. Nic dziwnego, że taki pogląd rozpowszechnił się w ostatnich dziesięcioleciach. Jednak problem nie polega na tym, że mężczyźni są niedomyślni, a na zniszczeniu harmonijnej komunikacji. Ponieważ, jak już wspomniałem, współczesna, jedynie słuszna perspektywa, to perspektywa żeńska – winą za brak porozumienia obarcza się mężczyzn, przypisując im wrodzoną niedomyślność.

Mężczyźni nie mają podzielnej uwagi. To też efekt przyjęcia żeńskiej optyki za najwłaściwszą, a jednocześnie kolejna cegiełka do obrazu mężczyzn jako tych „mniej rozgarniętych”. W rzeczywistości mózg mężczyzny, z ośrodkami odpowiedzialnymi za rozmaite czynności rozmieszczone w przeciwnych półkulach, ma większą zdolność do podzielności uwagi. Żeńczynę natura zdaje się predysponować do absolutnego skupienia na jednym. Współczesna rzeczywistość ukierunkowuje ją zupełnie odwrotnie i tak niszczy się pierwiastek żeński.

Wielu mężczyzn może mieć niewłaściwie rozwinięty mózg (głównie na skutek błędnego wychowania), a co za tym idzie – niedorozwinięte męskie cechy, w tym niezdolność do „podzielności uwagi”. Warto jednak zaznaczyć, iż w dzisiejszym świecie podzielność uwagi przecenia się i mitologizuje (bo dzięki niej da się „więcej, szybciej, lepiej”…) Czy rzeczywiście dobrze jest wykonywać kilka czynności jednocześnie? Ćwiczenie „podzielności uwagi” można uznać za korzystny trening umysłowy dla mężczyzn, m.in. harmonizujący półkule. U żeńczyn półkule będą się tą drogą rozharmonizowywać.

Mężczyźni myślą tylko o jednym. Myślą o wielu sprawach, nawet ci mężczyźni, których byśmy o to nie podejrzewali. Znaczna część kobiet, nauczona manipulacji, bardzo chce widzieć w mężczyznach zwierzęta kierujące się wyłącznie popędem. Takimi mężczyznami najłatwiej sterować, nietrudno owinąć ich sobie wokół palca. Niemal cała popkultura pracuje na to, by zdegradować mężczyznę do tego poziomu, tak aby dało się nim kierować. Również wielu mężczyzn uwierzyło w to, że „prawdziwy mężczyzna” powinien być samcem (najlepiej alfa).

Mężczyźni nie rozróżniają kolorów. Męskie widzenie różni się od żeńskiego (z powodu innego działania mózgu), dlatego obie płcie odmiennie definiują kolory i relacje między nimi. A ponieważ współcześnie jedynie słusznym widzeniem jest widzenie żeńskie, mężczyzn uznano za ułomnych pod tym względem. Wystarczy spojrzeć na dzieje malarstwa, aby przekonać się, że to wcale nie tak.

Istnieje większy kompleks stereotypów, wedle których mężczyzna w ogóle nie ma pojęcia o estetyce. Przynależy tu także pogląd, jakoby mężczyźni mieli umysły „ścisłe”, a kobiety „humanistyczne” (dlatego matriarchat miałby być bardziej „humanitarny”). Oczywiście, statystycznie więcej kobiet niż mężczyzn interesuje się sztuką. Jednocześnie jeśli prześledzimy historię sztuki, zauważymy, że tworzyli ją głównie mężczyźni. Dla jednych będzie to argument przemawiający za zniewoleniem kobiet. Faktycznie jednak już w XIX w. możliwości kobiet pod względem rozwoju artystycznego stały się bardzo szerokie, a sytuacja wcale nie uległa zmianie – to mężczyźni wytyczali nowe kierunki w tej dziedzinie, tak pozostało do dziś (zatwardziali stwierdzą, że to dowód na to, iż kobiety nadal są zniewolone).

Męski umysł ma naturalną tendencję do ekspansji i penetracji, dociekania i odkrywania, to umysł przewodzący. Ma też silną skłonność do poszukiwania piękna (dlatego mężczyźni tracą głowy dla ładnych dziewcząt), a także prawdy, sedna itd. (stąd filozofia i nauczanie duchowe to typowo męska domena).

Stereotypy na temat mężczyzn działają niekorzystnie, pozbawiając ich autorytetu i mocnej roli w rodzinie, odbierają żeńczynom szacunek do mężczyzny i wiarę w męskość, w męskie prowadzenie.

Jeśli chodzi o stereotypy na temat kobiet, wśród męskiej części społeczeństwa nadal nierzadko pokutują przekonania wyniesione z mroków chrześcijaństwa (kobieta jako diabelski pomiot i źródło grzechu). Przyjęły się też przeciwne im stereotypy wylansowane przez feministki, które nie tyle podnoszą samoocenę kobiet, co raczej karmią pychę. Przykłady:

Kobiety są głupsze od mężczyzn. Mądrość to boska cecha, cecha urzeczywistnienia. Mogą ją przejawiać w równym stopniu mężczyźni i żeńczyny. Mężczyzna i żeńczyna inaczej przejawiają boskość, dlatego żeńska mądrość jest czymś zupełnie różnym od męskiej. Czymś równie dobrym i potrzebnym. Żeńczyny dawniej nie zajmowały się polityką czy nie kształciły nie dlatego, że są głupsze, a dlatego, że mądrość żeńska została powołana do czegoś innego, czemu innemu służy.

Kobiety są mądrzejsze od mężczyzn. Kobiecie niełatwo pojąć męską naturę, wbrew stereotypom – trudniej niż mężczyźnie żeńską (zwłaszcza dzisiaj, kiedy środki masowego przekazu „mieszają w głowie”). Z tego powodu niewiasta może pochopnie zakwalifikować męski sposób myślenia i postępowania jako niedostatek, zwłaszcza w przypływie emocji. Mężczyźni myślą bardziej dalekosiężnie, co może wydawać się niepraktyczne. Kiedy żeńczyna nie filozofuje, nie kwestionuje, nie krytykuje, ale ufa i poddaje się mężczyźnie, zaczyna pojmować męską naturę intuicyjnie. Nawet jeśli w pełni jej nie rozumie, to wie, czuje, że ona jest dobra.

Kobiety są silniejsze od mężczyzn. Łatwo zmierzyć siłę fizyczną i udowodnić, że mężczyźni z natury mają jej więcej. Zwykło przeciwstawiać się temu stwierdzenie, że żeńczyny są silniejsze psychicznie. Siły psychicznej nie da się jednak ani zmierzyć, ani nawet dokładnie zdefiniować. Dobrze rozwinięta męska psychika jest stabilna, nie ulega emocjom. Ma stanowić oparcie dla żeńczyny. Jeśli kobieta chce być z mężczyzną dającym oparcie, a jednocześnie uważa się za silniejszą od mężczyzn, to co jej z tego wyjdzie?

Kobiety są słabsze od mężczyzn. Moc danego człowieka (tak jak mądrość i inne boskie cechy) zależy nie od płci, a od poziomu urzeczywistnienia boskości. Od płci zależy sposób przejawiania się mocy. Dawniej nie bez powodu mówiło się: „siła kobiety w jej słabości”.

Zależnie od żywionych świadomie i podświadomie stereotypów, przyciąga się osoby, które im odpowiadają (potwierdzają je) – tak działa prawo kreacji. Zresztą, kogo by się nie przyciągnęło, mając głowę naładowaną stereotypami i tak będzie się je widzieć u drugiej osoby.

Istotą człowieczeństwa jest boskość, a boskość jest zawsze wyjątkowa. Nie tworzy masówki, nie powiela, nie kopiuje, nie produkuje taśmowo, nie działa mechanicznie. Sposobów na przejawienie męskości znajdzie się tyle, ilu urodzonych mężczyzn. Nie znaczy to, że każdy mężczyzna doskonale przejawia swoją męskość (bo może nie wykorzystywać w pełni swojego boskiego potencjału). Tak samo obrazów żeńskości może być tyle, ile żeńczyn (a że wiele z nich rozwija obecnie mało żeńskie cechy, to inna sprawa).

Otaczający nas świat to wynik zbiorowej wizualizacji (obrazowania), czyli sumy aktywnych obrazów w umyśle każdego człowieka. Zmiana obrazów w umyśle jednej osoby może prowadzić do bardzo dużych przemian w otoczeniu, zwłaszcza jeśli te obrazy są napełnione Miłością. Pozbywanie się stereotypów i zastępowanie ich dobrymi obrazami to najskuteczniejsza, a właściwie jedyna droga do naprawienia relacji między płciami.

Żdan Borod

Samodzielność kobiety i jej wpływ na wszechświat

Faktem jest, że z punktu widzenia zdrowych słowiańskich relacji samodzielne żeńczyny zabierają przestrzeń mężczyznom.

Takie stwierdzenie może się jednocześnie wydać krzywdzące wobec kobiet. W dzisiejszym systemie społecznym nie mają one właściwie innego wyjścia. Współczesne wychowanie nie uwzględnia podziału ról męskich i żeńskich, ponieważ uznaje się to za niezdrowy przeżytek, „dyskryminację”. Zatem żeńczyna już od dziecka przygotowywana jest do życia „na równi z mężczyzną”.

Wynika to z tego, że prądy emancypacji kobiet, które w XX w. przebiły się w życiu społecznym i przeforsowały swoje stanowisko, uznały dotychczasową rolę kobiety jako poddanej mężczyźnie za gorszą. Myślę, że większości z nas taki pogląd wydaje się dziś zupełnie oczywisty. Trudno zaprzeczyć, że niezależnie od płci, wszyscy jesteśmy wolnymi istotami, więc dlaczego ktokolwiek miałby poddawać się komuś ze względu na płeć.

Tu stykamy się ponownie z kwestią świadomości i jej upadku, zrozumieniem świata i jego brakiem, z szerokim (duchowym) spojrzeniem na życie oraz spojrzeniem materialistycznym.

Z punktu widzenia światopoglądu ateistycznego i materialistycznego podział ról życiowych na męskie i żeńskie znajduje słabe uzasadnienie. Skoro człowieka uznaje się wyłącznie za ciało, to i relacje męsko-żeńskie ogranicza się tylko do relacji cielesnych. I rzeczywiście, na poziomie tych relacji aktywność mężczyzn i uległość żeńczyn ma się jeszcze całkiem dobrze.

Naturalne role męskie i żeńskie dałoby się wyegzekwować biorąc pod uwagę zjawiska psychologiczne. Psychologia osiągnęła wprawdzie status nauki, a co za tym idzie może być respektowana przez światopogląd materialistyczny; jednak psychologia to w istocie nauka o duszy, zajmująca się fenomenami niezbyt namacalnymi. Stąd panuje w niej znacznie większa swoboda i dowolność niż w innych dziedzinach nauki, co wiąże się też z dużo większymi możliwościami manipulacji na rzecz „poprawności politycznej”. Dlatego chociaż istnieją badania psychologiczne, które znakomicie uzasadniają tradycyjne role płci, nie mają one wystarczającej siły przebicia.

Żyjemy zatem w społeczeństwie budowanym na niewłaściwych fundamentach. Dziewczęta dążą do jak najwcześniejszej samodzielności, czego nie można brać im za złe, ponieważ każdy niesamodzielny człowiek, niezależnie od płci, po pierwsze – uznawany jest za nieudacznika, a po drugie – skazuje się na problemy bytowe. W relacjach słowiańskich dziewczyna pozostaje pod opieką rodziny, dopóki nie wyjdzie za mąż – wtedy przechodzi pod opiekę męża. Usamodzielnienie się powoduje zanik umiejętności poddania się mężczyźnie. To podstawowy powód braku trwałości współczesnych związków.

Pomyślmy teraz o wyjściu z tej sytuacji. Czasami zadziwia mnie, że niektóre żeńczyny, mimo bardzo silnego bombarowania informacyjnego, z jakim mamy dziś do czynienia, zachowały sporą świadomość swojej natury i wolę poddania się temu właściwemu mężczyźnie. Takie dziewczęta, jeśli uda im się zawczasu (zanim „stwardnieją”) spotkać odpowiedniego mężczyznę, stwarzają dość silne i trwałe związki.

Jedynym wyjściem, jakie widzę, jest rozprzestrzenianie wiedzy na temat relacji męsko-żeńskich. Część młodych ludzi, na szczęście, nie przekonała się całkiem do wspaniałości współczesnego konsumpcjonistycznego systemu i wciąż poszukuje, a nie wszyscy z nich upatrują alternatywy w kontestacyjnej anarchii. Dotyczy to przecież nie tylko młodych żeńczyn, ale i mężczyzn, którym w domu nie wpaja się dziś odpowiedzialności za żeńczynę. Chociaż także wielu z nich czuje ją intuicyjnie, albo przynajmniej instynktownie.

Żdan Borod

Przepływ energii między płciami. Po co nam związki

Dlaczego dawniej to kobiety gotowały, prały i sprzątały? Bo były zniewolone przez mężczyzn, nie miały żadnych praw i perspektyw! – wykrzyknie niejedna współczesna, „wyzwolona” niewiasta. Szanując poglądy feminizujących dam, pozwolę sobie przedstawić mniej jednostronne i agresywne, a bardziej całościowe i pojednujące spojrzenie na sprawę.

Oczywiście, w wielu domostwach nadal głównie płeć żeńska odpowiada za wyżej wymienione obowiązki, jednak podział ról zrelatywizował się. Kiedy żona ma „ważniejsze” rzeczy do załatwienia, kochający mąż wyręcza ją w tych trudach. Zdarza się, że nie wyręcza, a kobieta musi się niemal rozdwoić, by podołać pracom w mieszkaniu i poza nim.

Wróćmy wyobraźnią do czasów, kiedy maszyny nie stanowiły najistotniejszej części inwentarza, a większość zajęć w domu wykonywało się ręcznie. Oto żeńczyna pierze na tarze koszulę swojego wybranka. Nie czuje się niewolnicą, nie słyszała jeszcze o czymś takim, jak „równouprawnienie”. Międląc ubranie wędruje w duchu do swego lubego, myśli ciepło o ich wspólnym życiu, dzieciach, codziennych radościach. Takie pranie to rodzaj medytacji, a żeńczyna jest prawdziwą joginką. Dzięki mocy jej miłości koszula, którą pierze, stanie się dla męża zbroją i amuletem. Miłość to najpotężniejsza siła w całym kosmosie.

Dzisiaj żywe, tętniące energią ręce zastępuje pralka. Taką cenę płacimy za uzależnienie od cywilizacji: im więcej urządzeń, tym mniej miłości. Lecz jeśli żeńczyna z miłością włoży ubranie do pralki, z miłością je rozwiesi, z miłością wyprasuje i ułoży w szafie – mężczyzna również to odczuje. Żona jest energetyczną strażniczką męża, a miłość to najsilniejsza energia wszechświata.

Pewna pani zapytała mnie kiedyś: Ale dlaczego to kobieta ma dawać miłość mężczyźnie, umieszczać ją w praniu, w naczyniach, w zupie i chronić go? Tak jakby mężczyzna sam nie miał miłości.

To prawda, mężczyźni mają w sobie tyle miłości, co i żeńczyny. Ilość miłości w człowieku nie zależy bowiem od płci, a od stopnia rozwoju duchowego. Sprowadzając to pytanie do sedna należałoby zapytać: w takim razie po co w ogóle nam związki?

Spotykam się czasem z opinią, iż płeć ma znaczenie jedynie w łóżku, gdyż wszystko inne poza uciechami cielesnymi możemy robić w pojedynkę. Taki pogląd okazuje się jednak niedorzeczny, ponieważ doznania erotyczne także możemy przeżywać zupełnie sami, nie wspominając o lansowanych jako „nowatorskie” i „niestereotypowe” związkach jednopłciowych. Może więc jednak płeć posiada jakiś głębszy sens niż tylko wzajemne zadowalanie się?

Tak jak cielesny onanizm czy homoseksualizm nie przyniosą owocu w postaci potomstwa, tak będzie też w każdej innej sferze egzystencji. Płeć ma wymiar nie tylko fizyczny, ale również psychiczny, energetyczny i duchowy – jak całe życie. To dlatego żeńczyna spełnia się jako strażniczka energetyczna męża, a mężczyzna jako duchowe oparcie żony, jej duchowy przewodnik. Chodzi o przepływ energii między płciami, wymianę energii seksualnej (mającej różną jakość u obu płci) na wszystkich płaszczyznach, o współdziałanie energii męskiej i żeńskiej, które napędza rozwój człowieka.

Z tego wniosek, że współczesna degradacja relacji między kobietą i mężczyzną ma swoje podłoże w braku wyższej świadomości, ugrzęźnięciu w materializmie i instynktach. Bez wiedzy o subtelnych poziomach istnienia nawet powrót do tradycyjnych ról rodzinnych pozostanie swego rodzaju handlem, w którym kobieta sprząta, gotuje i oddaje się mężowi, a mąż za to przynosi jej pieniądze.

Jedna ze starosłowiańskich nazw miłości to lubość. Sylaba „lu” oznacza „ludzi”, a „bo” – „Bogów”. Znaczenie tego słowa można wyjaśnić jako: „ludzie jak Bogowie”. Na takim poziomie świadomości może zaistnieć prawdziwa miłość. Nasze współczesne określenie miłości, jest trochę zbyt ogólne. Oczywiście, miłość sprawia, że jest miło, ale nie tylko.

Im więcej cywilizacji, tym mniej miłości (lubości). Życie bezpośrednio w Przyrodzie uwalnia ludzi od niepotrzebnych zajęć, przez co relacje rodzinne stają się pełniejsze. To nie mężczyźni uwięzili i zamknęli kobiety w domach, a cywilizacja i materializm. Podobnie zniewoliły one i mężczyzn: bo co to za wolność, być większość dnia poza domem i harować na utrzymanie rodziny.

Natychmiastowy powrót bezpośrednio do Przyrody zakrawa na niemożliwość, nie tylko ze względu na nasze przyzwyczajenia wynikające z wielowiekowego odejścia od niej, lecz także z uwagi na stan, w jakim znajduje się obecnie sama Przyroda, a przede wszystkim na sztywne „systemowe” struktury. Myślę, że warto stosować metodę małych kroków, nie spieszyć się, a jednocześnie nie ociągać. To znaczy: współczesne warunki nie powinny stanowić wymówki dla zdegradowanych relacji. Wybraliśmy sobie takie okoliczności życia, więc cieszmy się nimi, ale nie musimy przy tym popadać w bylejakość i odkładać powrotu do Przyrody i dobrych związków na „świętego nigdy”.

Żdan Borod

Różnice energetyczne między kobietą a mężczyzną. Polaryzacja czakr, ruch kundalini

Współczesny rynek księgarski roi się od ezoterycznych poradników dotyczących jogi i rozwoju duchowego, pouczających, jak wzmacniać system energetyczny ciała, by osiągnąć zdrowie oraz powodzenie w innych dziedzinach życia. Podobne mnóstwo informacji znajdziemy w sieci. Zadziwiające, iż prawie żadna z tych publikacji nie uwzględnia kwestii fundamentalnej dla wykonywania rozmaitych praktyk: różnic energetycznych między mężczyzną a kobietą. Wynikają one z odmiennej polaryzacji czakr (przeciwnego kierunku obrotu poszczególnych czakramów) oraz napędzającej ich siły kundalini, której ruch u obu płci jest inny. Nieuwzględnianie tych przeciwieństw niesie ze sobą zgubne skutki (nie tylko w dziedzinie związków), czego większość adeptów w ogóle nie zauważa, głównie za sprawą propagandy zrównywania płci.

Energia kundalini napędza wszystkie funkcje organizmu i całą energetykę ludzką. Płynie przez ciało trzema głównymi kanałami zwanymi nadi: są to ida (fizjologicznie tożsama z przywspółczulnym układem nerwowym), pingala (współczulny układ nerwowy) oraz suszumna (odpowiednik ośrodkowego układu nerwowego). Poprzez idę płynie siła żeńska, „księżycowa”, kojąca, chłodząca i wstrzymująca. Pingalą wędruje moc męska, „słoneczna”, pobudzająca i rozgrzewająca. Susiumna to miejsce przebiegu zharmonizowanej energii męskiej i żeńskiej, niejako droga połączenia, „dziecka” tych spolaryzowanych sił. To prosta linia wiodąca wzdłuż kręgosłupa. Ida i pingala natomiast wschodzą spiralnie po obu jego stronach. Różnica w energetyce męskiej i żeńskiej polega na tym, iż u obu płci kanały te położone są odwrotnie. Tym samym spirale, po których biegną ida i pigala, posiadają inny kierunek skrętu u mężczyzn, inny u żeńczyn.

U mężczyzny kanał energii męskiej, pingala, biegnie od czakry podstawy po prawej stronie, tworząc spiralę lewoskrętną (to jednocześnie kierunek, jaki wyznacza ruch podniesionej prawej ręki). U żenczyny pingala idzie po stronie lewej, tworząc spirale prawoskrętną. Odwrotnie jest z idą. Dlatego dla mężczyzny drogą prawości, „prawej ręki” jest droga męska, „słoneczna”, zaś dla żeńczyny droga prawej ręki, prawa droga – to ścieżka żeńska, „księżycowa”. Księżyc odbija światło Słońca. Jeśli żeńczyna rozwija się w męską stronę, podąża wówczas w kierunku przeciwnym do ewolucji – z góry na dół, drogą demoniczną, drogą inwolucji, lewej ręki. Większość wskazówek podawanych we współczesnych tekstach zorientowana jest na mężczyzn, jako tych, którzy mają za zadanie prowadzić duchowo. Kobiety stosujące się bezpośrednio do książkowych wytycznych, bez odpowiedniej wiedzy, schodzą wprost „do piekła”, ściągając tam także mężczyzn. „Cały świat w rękach mężczyzny, a mężczyzna w rękach żeńczyny”.

Koronnym przykładem niech będzie siddhasana, jedna z podstawowych pozycji medytacyjnych. Wykonuje się ją kładąc podeszwę lewej stopy przy kroczu, a prawą stopę na kości łonowej, powyżej genitaliów. Mało kto wie, że siad ten przeznaczony został dla mężczyzn; żeński odpowiednik to siddha yoni asana („doskonała pozycja żeńska”), w której do krocza przyciąga się stopę prawą. Jedną z funkcji tych asan jest odciągnięcie energii od narządów rozrodczych i skierowanie jej poprzez kanał pingali do wyższych czakr, co pomaga w opanowaniu żądz, niskich pragnień i motywacji oraz podniesieniu świadomości duchowej. Kobieta wykonująca męską siddhasanę wywołuje efekt wręcz odwrotny. Dotyczy to i innych technik jogicznych, na przykład ćwiczeń oddechowych (oddychanie słoneczne i księżycowe) czy niektórych mudr. M. in. dlatego świat zachodni, mimo ogromnego rozpowszechnienia jogi, nadal tkwi w sidłach materializmu.

Przede wszystkim jednak odmienny ruch kundalini powoduje przeciwną polaryzację centrów energetycznych u mężczyzny i żeńczyny. Z ośrodkami tymi pracujemy nie tylko uprawiając jogę, lecz wpływamy na nie – mniej lub bardziej świadomie – podejmując wszelkie wysiłki rozwoju osobistego, stosując psychoterapię itd. Wymaga to zatem doboru odpowiednich dla każdej płci metod, stosownie sformułowanych sugestii czy afirmacji. Od sprawnego działania czakramów zależy całe nasze życie. Brak wiedzy na temat polaryzacji przyczynia się do blokad energetycznych, zaburzeń w przepływie energii między czakrami, a co za tym idzie – poważnych problemów zdrowotnych, psychicznych, osobistych i zawodowych.

Umownie odmienną polaryzację określić można jako przeciwny kierunek obrotu poszczególnych czakr. Umownie, ponieważ stwierdzenie, że czakra wiruje w prawo lub w lewo zawsze stanowi jakieś uproszczenie. Czakra nie jest bowiem zwykłym, kręcącym się wirkiem; to złożona, wielopoziomowa struktura energetyczna. Z tego powodu oczyszczanie, harmonizowanie i rozwijanie czakr zabiera zazwyczaj trochę czasu.

Ujemna lub dodatnia polaryzacja danej czakry nie oznacza jej „pasywności” bądź „aktywności”, jak to niektórzy ujmują – a w każdym razie sformułowanie takie brzmi niezręczne i zwodniczo. U każdej z płci aktywne są wszystkie czakry: zarówno obrót w prawo, jak i w lewo jest aktywnością. Polaryzacja danej czakry decyduje o tym, w jaki sposób przejawiamy związane z nią boskie cechy, tzw. cechy urzeczywistnienia. Ziemskie przeznaczenie mężczyzny wiąże się z urzeczywistnieniem boskich cech manifestowanych w sposób męski (męski aspekt boskości), a los żeńczyny to ich realizacja na sposób żeński (żeński aspekt boskości). Na przykład: ujemna polaryzacja trzeciego oka u mężczyzn nie oznacza, że pozbawieni są oni daru jasnowidzenia, a ujemna polaryzacja czakry serca nie znaczy, że nie potrafią kochać. Czym innym jest jasnowidzenie męskie, a czym innym żeńskie – podobnie jak zwykłe widzenie. Widzimy niby to samo, a jednak dostrzegamy różne rzeczy, na co innego zwracamy uwagę, inaczej reagujemy. Obie płcie odmiennie też wyrażają miłość. Tak samo u żeńczyny – ujemna polaryzacja najwyższej czakry nie świadczy o braku kontaktu z boskością, a ujemna polaryzacja czakry najniższej o braku popędu seksualnego, chociaż zarówno sfera duchowości jak i seksualności wygląda u żeńczyn zupełnie inaczej, niż u mężczyzn. Warto więc podkreślić, że ujemna polaryzacja czakry nie ma nic wspólnego z tym, jakoby dana płeć była na poziomie którejś czakry „gorsza”, ułomna, niedorozwinięta czy niedoskonała. Po prostu inaczej przejawia związane z nią cechy, to wszystko. Niezależnie od płci rozwijamy wszystkie czakry i związane z nimi dary i przymioty. U dawnych Słowian męski i żeński aspekt cech urzeczywistnienia znajdował swoje odbicie w męskich i żeńskich obrazach boskości, Bogach i Boginiach.

Poniżej poglądowo opisuję, jak odmienna (właściwa) polaryzacja manifestuje się w codziennym życiu. Ponieważ dziś stosunkowo rzadko spotyka się naprawdę udane związki (a co za tym idzie – harmonijny przepływ energii we wszystkich czakramach), egzemplifikacja nie najlepiej przystaje do obecnych realiów i tendencji, może wydać się archaiczna. Dawniej rozwój osobisty i duchowy rozpatrywano również w kontekście relacji rodzinnych i społecznych. Dopiero postępująca w ciągu stuleci degradacja więzi międzyludzkich spowodowała postrzeganie wzrostu świadomości wyłącznie w kategoriach indywidualizacji.

Pierwsza czakra – czakra korony, sahasrara, u mężczyzny posiada polaryzację dodatnią, u żeńczyny ujemną. Duchowe prowadzenie, prowadzenie rodu i rodziny, to rola męska. Można powiedzieć, iż żeńczyna poddaje się Bogu przez poddanie się mężowi. Kobieta, która nie podlega męskiej sile, której nie prowadzi żaden mężczyzna, nie będzie również potrafiła poddać się Bogu. Choć może to brzmieć strasznie: żeńczyna sama nie osiągnie oświecenia. Z tego względu we wszystkich tradycjach duchowych tytuł „oświecony” przysługiwał jedynie mężczyznom. Nie ma sensu buntować się czy protestować przeciwko temu; lepiej zaakceptować naturę płci i rzeczywistości. Nie bez powodu ludzkość została podzielona na dwie połowy – płcie. Odzwierciedlenie duchowego przywództwa mężczyzny znajdziemy w genetyce. U Słowian i prawie wszystkich innych ludów ziemi po ojcu dziedziczy się cechy duchowe (współczesna psychologia określa to mianem „empatii”), po matce – inteligencję. Powiada się, iż pierwszy mężczyzna zostawia w żeńczynie obrazy Ducha i krwi (zjawisko telegonii). Dlatego Ród prowadzi się po linii męskiej. Sytuacja przeciwna (matrylinearna) powoduje przerost inteligencji nad Duchem, czyli demoniczność. Mężczyzna jest tym, który daje rodzinie i potomstwu fundamenty duchowe i etyczne. Tak też należy rozumieć pojęcie „patriarchatu”.

Druga czakra – trzecie oko, adżnia. U żeńczyny posiada polaryzację dodatnią, u mężczyzny ujemną. Z trzecim okiem związana jest m.in. intuicja. Posiadają ją i mężczyźni, i żeńczyny, jednakże żeńczyny stosują ją bardziej praktycznie. Ma to związek ze szczególnym ukierunkowaniem żeńczyny na ciało diwie (ciało buddyczne, dewakaniczne). Diwa, dziwa, dziewczyna – to słowa pochodne. Dzięki rozwojowi tej czakry żeńczyna uzyskuje wyjątkową zdolność przeczuwania złego i dobrego (prekognicji). Zalicza się do tego także dawanie natchnienia mężczyźnie. Przekazywanie żeńskiej mądrości duchowej związanej z trzecim okiem dokonuje się głównie na poziomach subtelnych (telepatycznie). Dawniej mężczyźni z dobrze rozwiniętą intuicją potrafili wykorzystywać ją w walce, najczęściej jednak używają jej do czerpania wiedzy duchowej. To samo właściwie dotyczy daru jasnowidzenia, czyli postrzegania niematerialnych energii.

Trzecia czakra – czakra gardła, wiśuddha. U mężczyzny spolaryzowana dodatnio, u żeńczyny – ujemnie. Związana z wyrażaniem siebie, komunikacją i decyzyjnością, a co za tym idzie – miejscem w społeczeństwie. Mężczyzna pełni rolę nauczyciela, żeńczyna słucha. Bezpośrednia, werbalna komunikacja to cecha męska; żeńczyna mówi nie wprost, jej ekspresję cechuje większa subtelność. Mężczyzna reprezentuje w społeczeństwie całą rodzinę, załatwia sprawy, podejmuje decyzje. Pozycję żeńczyny wśród ludzi określa pozycja jej męża (tak było zawsze u Słowian przed wprowadzeniem obcego porządku). To żona wchodzi do środowiska i rodu męża.

Czwarta czakra – serce duchowe, anahata. U żeńczyny ma polaryzację dodatnią, a ujemną u mężczyzny. Tutaj sytuacja przedstawia się więc odwrotnie, jak w przypadku czakry gardła. To żeńczyna wyraża miłość bezpośrednio, pochłaniając ukochanego swoim słodkim, kojącym oceanem czułości. Mama potrafi w rodzinie wszystko załagodzić, nawet jeśli pojawią się jakiekolwiek nerwy. Wprowadza do domu ciepło. Jest też strażniczką energetyczną całej rodziny – jej miłość chroni wszystkich. Mężczyzna z kolei okazuje miłość w sposób znacznie bardziej zawoalowany. Cała jego działalność stanowi wyraz miłości do żeńczyny: wszelkie osiągnięcia duchowe i materialne (związane z czakrą splotu słonecznego). Jego czułość to mocny dotyk i silny uścisk, po który zawsze można przyjść, ale narzucał się on z nim nie będzie.

Czakra piąta – splot słoneczny, manipura. W tym centrum mężczyzna wykazuje polaryzację dodatnią, żeńczyna ujemną. To czakra związana z dostatkiem, ale także z ciepłem i radością – cechami urzeczywistnianymi również w duchowym sercu. Na tym poziomie ma więc mężczyzna możliwość aktywnego wyrażenia tych przymiotów. Wyobraźmy sobie, jak uśmiechnięty, rubaszny ojciec wykonuje wokół gospodarstwa różne prace: wszędzie go pełno, a domowników rozpogadza dobrym żartem, głębokim, radosnym śmiechem i śpiewem. Mężczyzna daje żeńczynie dom i wszystko, co okaże się potrzebne (a także to, co „niepotrzebne”: niespodzianki i podarki).

Szósta czakra – czakra sakralna, swadhiszthana. U żeńczyny zachodzi tu polaryzacja dodatnia, u mężczyzny – polaryzacja ujemna. Z centrum tym wiążą się takie cechy jak zgoda, harmonia, życzliwość oraz – przyjemność. To wszystko znowu wnosi do przestrzeni domowej, do związku – żeńczyna. Ona zawsze zgadza się z mężem, docenia go i podziwia. Jest w pełni zadowolona z jego decyzji. Uwielbia mu usługiwać, pięknie podawać jedzenie. Przyozdabia domową przestrzeń, by rodzina czuła się w niej przytulnie. Rozpieszcza swego wybranka i dzieci. Zaliczają się tu również rozkosze erotyczne. Dobra żona z radością i miłością oddaje się mężowi.

Siódma czakra – czakra podstawy, muladhara. Mężczyzna jest tu spolaryzowany dodatnio, żeńczyna ujemnie. Naturalnie, najlepiej widać to w miłości cielesnej – mężczyzna „bierze” żeńczynę. Jego genitalia są aktywne i działające, żeńskie – tworzą przestrzeń, poddają się. Czakram ten odpowiada też za byt i przetrwanie. Mężczyzna zapewnia żeńczynie i całej rodzinie fizyczne bezpieczeństwo oraz wszelkie zasoby niezbędne do rozwoju. Tak spirala się zamyka, gdyż mężczyzna odpowiada za rozwój ducha i osobowości członków rodziny.

Dla uzupełnienia warto wspomnieć o powiązaniu mężczyzny z żywiołami ognia i powietrza, a żeńczyny – wody i ziemi. Ogień reprezentuje ruch wertykalny, wzbija się ku niebu, woda – ruch horyzontalny, rozlewanie się. Woda potrafi zgasić ogień, na co żeńczyna powinna uważać – umiejętnie kierować swoją energią płciową. Poddając się ogniu woda nagrzewa się, przekształca w parę wodną i również wznosi do góry. Mężczyzna czerpie siły duchowe przede wszystkim z przestworzy, od Swaroga, Ojca Niebieskiego. Tego wymaga duchowe prowadzenie rodziny. Dlatego niegdyś także mężczyźni nosili długie włosy (fizyczne łączniki z kosmosem). Żeńczyny, jeśli przebywały w środowisku zewnętrznym (poza rodziną), splatały włosy w warkocz i zakładały chusty dla ochrony przed penetrującą, przenikającą powietrze siłą obcych mężczyzn. Żeńczyna pielęgnuje szczególną relację z Matką Ziemią, gromadząc jej energię w świętym naczyniu – macicy. Uczy się od Ziemi bycia matką. Dawnym Słowiankom pomagały w tym długie do samej ziemi spódnice. Żeńczyna, dzięki ujemnej polaryzacji czakry podstawy, czerpie więc siły od Matki Ziemi, zaś mężczyzna dzięki dodatniej polaryzacji czakry korony pobiera moc z niebios.

Zachęcam do skonfrontowania tych wyjaśnień z codziennymi obserwacjami, do zastanawiania się nad właściwym przejawianiem poszczególnych cech urzeczywistnienia przez obie płcie, do refleksji nad współczesnością, kierunkiem, w jakim zmierzają dzisiejszy człowiek, dzisiejsze relacje, społeczeństwo, świat. Świadomość różnic energetycznych między mężczyzną a żeńczyną to podstawa w przywracaniu harmonii na każdym polu – nie tylko dla joginów i ezoteryków.

Żdan Borod

Biologiczna płeć mózgu. Psychologia płci

Dające się zaobserwować w kampaniach społecznych, środkach masowego przekazu, współczesnej sztuce, ustawodawstwie, edukacji i na innych płaszczyznach próby zrównywania mężczyzn i kobiet to gwałt zadawany naturze ludzkiej. Wnikając do mentalności mas, hasła feminizmu oraz trans- i postgenderyzmu wywołują nieustanne, narastające, konfliktogenne napięcie między płciami (eliminując  naturalne napięcie konstruktywne, oparte na wzajemnej fascynacji) – każdy gwałt wywołuje przecież reakcję, agresję zwrotną. Męską naturę tłumi się poprzez ograniczanie jej ekspansywności oraz stymulację poczucia winy za typowo męskie cechy, włączając w to oskarżanie rodzaju męskiego o rozpętywanie wojen i zniewalanie kobiet w przeszłości. Naturę żeńską tłamsi się w odwrotny sposób: zaprzeczając jej łagodności, dyskryminując jej uległość; wmawiając dziewczętom konieczność rywalizacji z mężczyznami na zajmowanych przez nich polach, czy wręcz wyparcia ich (w imię humanitaryzmu, „dobra ludzkości”), a więc faktycznie – sugerując upodabnianie się do nich. Poniżenie obu płci pod flagą rzekomej sprawiedliwości prowadzi do rozpadu związków, rodzin i całego społeczeństwa, narodu. Nie podobna układać szczęśliwych relacji kierując się, świadomie czy też nie, narzucaną zewsząd doktryną walki płci.

Każda z płci już w chwili narodzin posiada właściwą sobie umysłowość; wrodzone różnice w budowie mózgu determinują odmienne drogi rozwoju chłopca i dziewczynki – w miarę wzrostu oddalają się one od siebie coraz bardziej, polaryzacja płci pogłębia się. Im silniej spolaryzowani będą młodzieńcy i panny, tym bardziej owocne i fascynujące współżycie czeka ich w dorosłości. Los mężczyzny i los żeńczyny to dwa różne doświadczenia. Niemowlę przychodzi na świat z mózgiem o określonych dla jego płci skłonnościach i chociaż mózg ten ma przed sobą długi okres kształtowania się, jego zasadniczy schemat budowy został już zaplanowany, podstawowa sieć połączeń – ustalona.

On lub ona rodzą się z charakterystycznymi dla siebie, genetycznymi i hormonalnie zapośredniczonymi tendencjami behawioralnymi, wzorcami zachowań. W naturalnym środowisku i prawidłowym systemie wychowania te przyrodzone predyspozycje ulegają stopniowemu wzmacnianiu poprzez reagowanie na bodźce płynące z otoczenia. Wrażenia odbierane przez „myślący mięsień” mózgu wpływają na jego strukturę, tak jak ćwiczenia fizyczne formują kształt muskułów. Niećwiczone funkcje mózgu ulegają osłabieniu i zanikają.

W normalnych warunkach w wieku czterech lat chłopcy i dziewczynki bawią się już oddzielnie, ustanowiwszy własną formę segregacji płciowej. Chłopcy zazwyczaj nie przejmują się tym, czy lubią każdego z osobna członka bandy – przyjmuje się go, o ile jest z niego pożytek w zabawie. Dziewczynki wykluczają swoje koleżanki, jeśli są niemiłe lub uznane za głupie – znoszenie ich towarzystwa okazuje się niemożliwe. Zapewne z tego powodu do historii muzyki rozrywkowej nie przeszedł żaden znaczący zespół kobiecy (niewiele w ogóle ich powstało).

Zabawy chłopców są energiczne, nierzadko brutalne – cechują je: kontakt cielesny, nieprzerwana aktywność, konflikty, potrzeba dużej przestrzeni, długi czas zaangażowania. Rezultaty, zwycięzcy i przegrani – są jasno określone. W typowych zabawach dziewczynek znaczenia nabiera kolejność uczestnictwa, ściśle zdefiniowane etapy gry i współzawodnictwo pośrednie. Dziewczynki grają w klasy, chłopcy ganiają w berka.

Dziewczynki dużo rozmawiają z koleżankami, wymieniają sekrety, słuchają. Do sporów dochodzi rzadko, a przybierają one charakter werbalny. U chłopców zaczyna się popychanie, poszturchiwanie, w ruch idą pięści. W domu dziewczynki często zajmują się pisaniem szczegółowych pamiętników dotyczących ich samych i ich przyjaciółek. Chłopcy często nie znają nawet imion towarzyszy zabawy. Świat chłopców to świat działania i eksploracji, tymczasem w szkole każą im siedzieć spokojnie i nie wiercić się. Na dodatek nauczycielka daje im za przykład grzeczne, ułożone dziewczynki. Dyscyplina szkolna jest dla chłopców czymś głęboko nienaturalnym. Współczesne koncepcje edukacyjne faworyzują skłonności umysłu żeńskiego – bierna akceptacja informacji w oparciu o autorytet odpowiada umysłowości żeńczyny. Także szkolne czynności manualne, takie jak pisanie, przychodzą z większą łatwością dziewczynkom z ich subtelnymi zdolnościami motorycznymi, niż chłopcom z ich zamaszystymi ruchami. Precyzja pojawia się u nich dopiero później. Chłopięca, instynktowna konfliktowość służy wypracowaniu męskich cech i zanika w wieku późniejszym, transformując się w odwagę, śmiałość, dzielność, zdolności obronne itd.

W jednym z badań przeprowadzonych z dziećmi w żłobku wielu chłopców rozbierało zabawki na części; nie czyniła tego żadna z dziewczynek. Za umiejętnością tą nie kryją się jednak zwykłe predylekcje do destrukcji: chłopcy dwa razy szybciej i ze znacznie mniejszą liczbą błędów układali puzzle i składali rozmaite przedmioty trójwymiarowe. W przedziale wieku od lat sześciu do dziewiętnastu mężczyźni lepiej trafiają wiązką światła w ruchomy cel. Te zdolności analityczno-przestrzenne młodzieńców decydują w dorosłym życiu o kompetencji rozważania i układania „życiowych spraw”, postrzegania, ukazywania i osiągania także „niematerialnego” celu.

Dzieje się tak na skutek różnic w organizacji mózgu męskiego i żeńskiego. Orientacja przestrzenna jest kontrolowana u żeńczyn przez obie półkule. Kontrolujące ją obszary pokrywają się z obszarami kontrolującymi inne czynności, dlatego żeńczynie trudno jest wykonywać dwie czynności naraz. U mężczyzn orientacja przestrzenna kontrolowana jest przez wyodrębniony obszar mózgu, co nie prowadzi do kolizji z innymi czynnościami.

Podobnie rzecz ma się z obszarami mózgu odpowiedzialnymi za inne sfery, na przykład emocjonalną. U żeńczyn reakcje emocjonalne występują w obu półkulach mózgowych, natomiast u mężczyzn są one skoncentrowane w półkuli prawej. Emocje mężczyzny umiejscowione są jakby w osobnym pudełku, co pozwala mu na zachowanie logiki działania i podejmowanie trzeźwych decyzji również w stanie pobudzenia emocjonalnego. Różnice dotyczą też ciała modzelowatego – wiązki włókien łączących półkule mózgowe, zapewniającej wymianę informacji między obiema półkulami. Ciało modzelowate działa odmiennie u mężczyzn i u żeńczyn.

W związku z różną budową mózgu inaczej wygląda synchronizacja mózgu męskiego i żeńskiego. Synchronizacja męska polega na płynnej wymianie impulsów między prawą półkulą (teza), lewą (antyteza, analiza), zakończonej ich zestrojeniem (synteza). Synchronizacja żeńska to stan ciągłej syntezy. Mężczyzna zagląda do przeszłości, wybiega w przyszłość i wraca do teraźniejszości, wyciąga wnioski. Umysł żeńczyny to ciągłe tu i teraz; gdy żeńczyna zatapia się w przeszłości, staje się ona jej teraźniejszością. Myślenie męskie, oparte na dostrzeganiu powiązań przyczynowo-skutkowych, to myślenie filozoficzne, strategiczne. Myślenie żeńskie opiera się na osiągnięciu korzyści krótkoterminowej, podtrzymaniu harmonii – to myślenie taktyczne.

Mężczyźni, ze swymi strategicznymi mózgami nastawionymi na działanie, odpowiadają na cierpienie drugiego człowieka poszukiwaniem dla niego praktycznego rozwiązania, starają się dotrzeć do przyczyny problemu. Reakcja żeńczyn jest emocjonalna i ukierunkowana na pomoc doraźną – okazanie czułości, zaspokojenie potrzeb (ogrzać, nakarmić), wywołanie radości. To kobiety odgrywają główną rolę w pomocy charytatywnej, której zadaniem jest zlikwidowanie skutku, a nie przyczyny cierpienia. W ciągu ostatniego stulecia, kiedy to pod wpływem ruchów feministycznych sypiący się od dawna ustrój patriarchalny uległ ostatecznemu rozkładowi, obserwujemy dominację krótkowzrocznych działań ukierunkowanych na chwilowy efekt: przykładami mogą być współczesna medycyna oparta na leczeniu objawowym oraz pajdokratyczne metody wychowawcze, których krańcową formą stało się „wychowanie bezstresowe”.

Działanie mózgu żeńczyny stanowi o lepszym jej wyposażeniu do zadania opieki nad dzieckiem: matka jest bardziej wyczulona na niuanse i wskazówki niewerbalne – dotyk, dźwięk zapach, bardziej wrażliwa na potrzeby niemowlęcia, potrafi lepiej usłyszeć i zidentyfikować płacz dziecka. Dalekosiężne myślenie mężczyzny predysponuje go natomiast do roli wychowawcy – tego, który czuwa nad rozwojem, kształceniem potomstwa, przekazuje mu wartości duchowe i etyczne. Opieka i wychowanie to osobne procesy – jedynie dzisiaj, w dobie relatywizowania płci, powszechnie utożsamia się je ze sobą. Powojenna feminizacja szkół, integracyjne klasy chłopięco-dziewczęce, zmiany prawne i obyczajowe – przyniosły dramatyczną degradację procesów wychowawczych, czego skutki od lat obserwujemy w postaci stale „pogarszającej się” młodzieży.

Dla prawidłowego rozwoju przyrodzonych psychicznych cech męskich u chłopców i żeńskich u dziewczynek niezbędny jest powrót do osobnych ścieżek nauczania obu płci, odróżniających strojów (chustki i spódnice dla dziewcząt), tradycyjnych zajęć i rzemiosł oraz powierzenie roli nauczycieli odpowiedzialnym mężczyznom, jak to miało miejsce nie tylko w starosłowiańskiej kulturze aryjskiej, ale jeszcze w początku ubiegłego wieku.

opracowanie: Żdan Borod

Gudbrand ze Wzgórza. Baśń norweska

Był sobie raz człowiek imieniem Gudbrand. Jego zagroda leżała na wzgórzu, dlatego też zwano go: Gudbrandem ze Wzgórza. Z żoną żyli dobrze – zgadzali się do tego stopnia, że cokolwiek uczynił, żona uważała jego decyzję za najlepszą z możliwych. Uprawiali połać ziemi, trzymali sto talarów na dnie skrzyni, a w ich oborze stały dwie krowy. Pewnego dnia żeńczyna zwróciła się do Gudbranda: „Kochany, myślę, że powinniśmy pójść do miasta i sprzedać jedną krowę – mielibyśmy trochę grosza pod ręką, tak jak inni ludzie, a nie musielibyśmy ruszać stu talarów z kufra. Dwie krowy chyba nie są nam potrzebne, zamiast doglądać tej drugiej mogłabym lepiej zadbać o nas oboje.” Gudbrand uznał radę za słuszną, zaprowadził więc krowę do miasta.

Niestety – nikt krasuli nabyć nie chciał. Nic to! – pomyślał Gudbrand; wobec tego zabiorę krowę z powrotem do zagrody. Mam dla niej postronek i paszę, zaś droga powrotna nie będzie dłuższa od tej, jaką przebyłem. I ruszył do domu.

Uszedłszy kawałek napotkał chłopa, który wiódł konia na sprzedaż. W głowie zaświtała mu myśl, że rozsądniej mieć konia zamiast krowy, więc wymienił się z nim. Po pewnym czasie spotkał człowieka pędzącego przed sobą tłustą świnię i pomyślał, że lepiej byłoby mieć świnię niż konia, toteż i z nim się zamienił. Uszedł znowu kawałek i trafił na mężczyznę z kozą. Pomyślał sobie, iż bez wątpienia korzystniej mieć kozę aniżeli świnię – i znowu dokonał wymiany. Gdy udał się w dalszą drogę, spotkał człowieka z owcą. Z nim również się zamienił, gdyż stwierdził, że w każdym razie lepiej mieć owcę niźli kozę. Szedł dalej, aż zobaczył wieśniaka z gęsią i wymienił owcę na gęś. Nieopodal napotkał kolejnego mężczyznę – z kogutem. Wymienił się z nim zwierzętami, myśląc: Zamiast gęsi z pewnością lepiej mieć koguta.

Tak wędrował Gudbrand do wieczora – w końcu poczuł głód. Sprzedał wtedy koguta za sześć groszy i kupił sobie za nie jedzenia. Zdecydowanie mądrzej jest zadbać o ciało, niż ocalić koguta – skonstatował.

Pokrzepiony wracał dalej do domu, aż dotarł do gospodarstwa sąsiada. „Jakże powiodło ci się, Gudbrandzie, w mieście?” – pytają ludzie. „Dosyć dobrze” – odrzekł; „nie mogę wprawdzie pochwalić się zbytnim szczęściem, ale i żadne nieszczęście na mnie nie spadło.” Po czym opowiedział wszystko po kolei. „No no, ładnie cię przyjmie żona w domu!” – zaśmiał się gospodarz; „niech Bóg ma cię w opiece, nie chciałbym być w twojej skórze!” „Sądzę, iż mogło być znacznie gorzej” – powiedział Gudbrand; „to jednak obojętne, ponieważ czy mi się coś udaje, czy nie, moja żona jest tak dobra, że zawsze tylko mnie chwali.” „Owszem, tak powiadają, lecz jakoś trudno mi w to uwierzyć” – odparł sąsiad. „Załóżmy się przeto” – zaproponował Gudbrand – „o sto talarów. Odważysz się tyle postawić?” Zgodził się sąsiad; Gudbrand został u niego do zmroku – potem poszli razem w stronę chaty Gudbranda.

Sąsiad stanął przy drzwiach i nasłuchiwał, a Gudbrand wszedł do środka. „Dobry wieczór, kochany!” – przywitała go żona; „sława Bogu, że już wróciłeś”. Później zapytała, co zdarzyło się mieście. „Ach, nie ma się czym chwalić” – odpowiedział Gudbrand; „kiedy dotarłem na targ, nikt nie chciał kupić krowy, dlatego zamieniłem ją na konia”. „O, to bardzo pięknie” – powiedziała żona; „powodzi nam się i powinniśmy tak jak inni ludzie jeździć do kościoła, skoro stać nas na konia. Dzieci, pobiegnijcie i przyprowadźcie go!” „Ale, niestety, nie mam już konia” – rzekł Gudbrand; „kiedy poszedłem kawałek dalej, przehandlowałem go na świnię”. „Ach!” – zawołała żeńczyna; „postąpiłabym dokładnie tak samo! Tak się cieszę, będziemy teraz mieli szynkę, by poczęstować gości. Po cóż nam właściwie koń? Ludzie by tylko szemrali, że robimy z siebie panów i nie chcemy chodzić do kościoła pieszo, jak dawniej. Pobiegnijcie, dzieci, przyprowadźcie tę świnkę!” „Świni, niestety, też już nie mam” – odezwał się Gudbrand; „kiedy uszedłem trochę, wymieniłem ją na kozę mleczną”. „Och! Jak ty rozważnie postępujesz!” – zachwyciła się żona; „kiedy porządnie się zastanowię – cóż poczęłabym ze świnią? Ludzie gadaliby tylko, że ci ze Wzgórza przejadają wszystko. A teraz przynajmniej mamy kozę, która daje mleko, będę mogła przygotowywać ser. Wprowadźcie naszą kózkę, drogie dzieci!” „Jednak tej kozy także już nie mam”, powiedział Gudbrand; „bo w dalszej drodze dostałem za nią wspaniałą owcę”. „O, dziękuję, kochany!” – wykrzyknęła żona; „czynisz wszystko zawsze tak, jak bym sobie życzyła… Czyż koza nie jest kłopotliwa? Trzeba byłoby wspinać się z nią po górach i wieczorami sprowadzać na dół. Mamy owcę, więc oprócz mleka nie zabraknie nam też wełny! Dzieci, pobiegnijcie po nią!” „Tylko, niestety, nie mam również owcy”, zaznaczył Gudbrand; „po jakimś czasie zamieniłem ją bowiem na gęś”. „Och, dziękuję ci za to, mój drogi” – odpowiedziała żona; „dziękuję po stokroć. Czy z owcy byłoby wiele pożytku? Nie mam kołowrotka ani wrzeciona, zaś szycie ubrań kosztuje mnóstwo pracy – możemy przecież nadal je kupować. Od dawna miałam chęć na gęsinę, a pierze przyda się na poduszki. Pobiegnijcie i przyprowadźcie gąskę, dzieci!” „Ale, niestety, gęsi już nie mam” – powiedział Gudbrand; „kiedy poszedłem dalej, zamieniłem ją na koguta”. „Och, wpadłeś na doskonały pomysł, mój kochany!” – zawołała żona; „cóż może być lepszego? Kogut! Zupełnie, jakbyś kupił budzik, gdyż kogut codziennie pieje o czwartej nad ranem, będziemy mogli zawsze wstawać na czas. Na co nam gęś? Nie za bardzo potrafię przyrządzać gęsinę, a poduszki najlepiej wypchać zwykłą trawą morską. Dzieci drogie, przynieście tu naszego kogutka!” „Niestety, nie mam nawet i tego koguta” – zakończył Gudbrand; „ostatecznie tak strasznie zgłodniałem, że postanowiłem sprzedać go za sześć groszy i kupić coś do jedzenia, żeby się posilić”. „Sława Bogu, że tak uczyniłeś!” – odpowiedziała żona; „postępujesz tak, jak gdybyś czytał w moich myślach. Na cóż zdałby nam się kogut? Jesteśmy władcami swego życia i możemy spać tak długo, jak nam się podoba. Skoro tylko mam ciebie, męża, który potrafi sprostać każdej sytuacji, nie potrzebuję ani koguta, ani gęsi, ani świni czy krowy.”

Wtedy Gudbrand otworzył drzwi. „Czy wygrałem właśnie sto talarów?”, zapytał, a sąsiad – musiał przytaknąć.

opracowanie: Żdan Borod

Niewłaściwe porody – ciemnota medycyny

Jeszcze w XVII w. w szpitalach nie istniało coś takiego jak izby porodowe. To nie postęp medyczny czy wzrost świadomości spowodował ich pojawienie się i rozpowszechnienie w całej Europie. Zostały one stworzone w burzliwych czasach Rewolucji Francuskiej, aby bezdomne kobiety mogły rodzić w czystych warunkach. Ta norma socjalna ta przyjmowała się w kolejnych krajach, a w końcu XIX w. dotarła na Wschód.

Akuszerstwo powstało we Francji i rozwijało się dalej w Niemczech i Austrii – tam należy szukać źródeł współczesnych, patologicznych zjawisk towarzyszącym porodom. Za twórcę położnictwa w jego dzisiejszej formie uznaje się Philippa Semmelweisa. W swoich doświadczeniach lekarskich zwrócił on uwagę m. in. na gorączkę połogową – septyczne zatrucie krwi u żeńczyn w trakcie porodu, które w 90% wypadków kończyło się śmiercią. W przeciwieństwie do zatrważającej statystyki szpitalnej, w domowych warunkach przypadłość ta zdarzała się niezwykle rzadko. Chociaż odkrycia Ludwika Pasteura z dziedziny bakteriologii nie były wówczas znane, Semmelweis zrozumiał przyczynę tej choroby: do zakażeń przyczyniali się studenci, którzy najpierw przeprowadzali sekcje zwłok, a potem, nie myjąc rąk – przyjmowali porody. Semmelweis polecił odkażać dłonie antymonem – posiada on silne właściwości niszczące mikroby (ten sposób dezynfekcji narzędzi i ciała stosowano praktycznie w ciągu całego XIX stulecia). Od tego czasu wskaźnik śmiertelności znacznie się zmniejszył; ale po pewnym czasie żeńczyny znowu zaczęły umierać – infekcja powróciła. Flora bakteryjna uległa mutacji i uodporniła się na środek, którym próbowano ją zwalczać. Oto bolesne początki porodów szpitalnych w Europie. Białogłowy z zamożnych rodzin nigdy nie korzystały z izb położniczych – za normalne uchodziło rodzenie w domu.

Istotnym elementem niezwykle komplikującym proces porodowy jest tzw. syndrom pozycji. Zwyczaj rodzenia na leżąco wywodzi się również z kurtuazyjnej Francji: przyjście na świat nowego potomka królewskiej familii stanowiło swego rodzaju teatr podziwiany przez dworzan. Wszyscy musieli widzieć powicie następcy tronu, dlatego królowa rodziła publicznie; ze względu na najlepszą widoczność kładziono ją na plecach.

Poród na plecach to najgorsza z pozycji porodowych, jaką można sobie wyobrazić. Nie znajdziecie żadnego zwierzęcia, które rodziłoby na plecach. Dawniej żeńczyny nigdy tak nie rodziły; i gdy pokazuje się na filmach, jak to niby w odległych czasach białogłowa leży i męczy się krzycząc, to znaczy, że albo twórcy nie mają pojęcia, jak to się niegdyś odbywało, albo ludzi celowo wprowadza się w błąd. Żeńczyna mogła rodzić na kolanach, w kucki, stojąc, siedząc – jak jej wygodniej, byle nie na plecach. Każda zdrowa białogłowa, jeśli pozostawi się jej wybór – nigdy nie położy się na plecy. To wbrew wszelkim prawom fizyki: kanał rodny zgina się pod kątem niemal 90 stopni. Macica również jest wygięta; wraz z wodami płodowymi, dzieckiem i łożyskiem (łącznie ok. 10 kg) uciska aortę brzuszną powodując zahamowanie przepływu krwi. Gwałtowne zatamowanie krążenia w macicy i łożysku wywołuje niedotlenienie mięśni, przez co nie mogą się kurczyć. Powstaje silny ból – podobnie dzieje się przy zapaleniu mięśnia serca. Do prawidłowych skurczów potrzeba sprawnego krwioobiegu. Na dodatek krew z macicy przestaje trafiać do łożyska, a to zaburza oddychanie dziecka. Na ciśnienie krwi szybko reagują też nerki – gdy spada ono poniżej pewnego poziomu, ich funkcje filtrujące zostają wyłączone. Nadnercza produkują wtedy hormony podwyższające ciśnienie, stąd częsty jego wzrost u kobiet podczas porodów.

Dopiero te powikłania wywołane niewłaściwą pozycją spowodowały konieczność udziału w porodzie lekarza oraz zestawu sprzętów pomocniczych. W zabiegach akuszerskich zaczęło się stosowanie szczypiec, gdyż żeńczynom nie starcza sił na walkę z przyciąganiem ziemskim (pozycja leżąca w czasie porodu ignoruje prawo grawitacji).

Ponieważ kobiety z otoczenia francuskiej królowej kierowały się jej przykładem, wynaturzone porody rozprzestrzeniły się najpierw w wyższych sferach, później trafiły w kręgi mieszczańskie, aż ta straszna praktyka stała się standardem europejskim i światowym.

Na podstawie wypowiedzi Izabeli Woskresienskajej, lekarki